ភាពមិនប្រក្រតីនៃការនិយាយ, ភាពខុសប្រក្រតីនៃភាសា និងបញ្ហានៃការចិញ្ចឹម
ភាពមិនប្រក្រតីនៃការនិយាយសំដៅទៅលើបញ្ហាជាមួយនឹងការបង្កើតសំឡេងជាក់លាក់ណាមួយ ។ ខណៈភាពមិនប្រក្រតីនៃភាសា សំដៅទៅលើការពិបាកយល់ ឬការបញ្ចូលពាក្យជាមួយគ្នាដើម្បីទំនាក់ទំនង។
ភាពមិនប្រក្រតីនៃការនិយាយរួមមាន:
ការពិបាកបញ្ចេញលំលេងៈ ពិបាកក្នុងការបង្កើតសំឡេងជាព្យាង្គ ឬនិយាយពាក្យមិនត្រឹមត្រូវ រហូតដល់អ្នកស្តាប់មិនអាចយល់ពីអ្វីដែលកំពុងនិយាយ។
ការពិបាកក្នុងការនិយាយឲ្យស្ទាត់ជំនាញៈ បញ្ហាដូចជាការនិយាយរត្រដិត (លំហូរនៃការនិយាយត្រូវបានរំខានដោយការឈប់មិនប្រក្រតី), និយាយផ្នែកខ្លះនៃពាក្យដ៏ដែលៗ ("b-b-boy"), ឬការអូសបន្លាយសំឡេង និងព្យាង្គ (ssssnake)។
ការពិបាកក្នុងការបញេ្ចញខ្យល់ដង្ហើមឬសំលេង៖ បញ្ហាជាមួយនឹងកម្រិតទាបខ្ពស់របស់សំលេង ទំហំសំឡេង ឬគុណភាពនៃសំឡេងដែលរំខានអ្នកស្តាប់ពីអ្វីដែលកំពុងនិយាយ។ ប្រភេទនៃជំងឺទាំងនេះក៏អាចបណ្តាលឱ្យមានការឈឺចាប់ ឬមិនស្រួលដល់កុមារនៅពេលនិយាយផងដែរ។
ពិបាកយល់ និងប្រើប្រាស់ភាសាៈ
ភាពមិនប្រក្រតីនៃយល់ៈ ពិបាកយល់ ឬដំណើរការភាសា។
ពិបាកប្រើប្រាស់ភាសាៈ ពិបាកក្នុងការដាក់ពាក្យចូលគ្នា, វាក្យសព្ទមានកម្រិត ឬអសមត្ថភាពក្នុងការប្រើប្រាស់ភាសាក្នុងរបៀបសមរម្យក្នុងសង្គម។
បញ្ហាក្នុងកាទំនាក់ទំងៈ ការលំបាកជាមួយនឹងជំនាញទំនាក់ទំនងដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការចងចាំ ការយកចិត្តទុកដាក់ ការយល់ឃើញ ការរៀបចំ បទបញ្ជា និងការដោះស្រាយបញ្ហា។
បញ្ហាក្នុងការញុំានិងលេបអាហារៈ គឺជាបញ្ហាដែលអ្នកជំងឺពិបាកញ៉ាំ ឬផឹក រួមទាំងបញ្ហាជាមួយនឹងការទំពារ លេប ក្អក ហៀរសំបោរ និងការបដិសេធមិនញុំាអាហារ។
អ្នកព្យាបាលប្រើយុទ្ធសាស្ត្រជាច្រើន រួមមានៈសកម្មភាពអន្តរាគមន៍ភាសា៖ អ្នកគ្រូពេទ្យព្យាបាលការនិយាយ នឹងធ្វើអន្តរគមជាមួយកុមារដោយការលេង និងនិយាយ ការប្រើរូបភាព សៀវភៅ វត្ថុ ឬព្រឹត្តិការណ៍ដែលកំពុងកើតឡើងរដើម្បីជំរុញការអភិវឌ្ឍន៍ភាសា។ អ្នកព្យាបាលក៏ប្រើវាក្យសព្ទ និងវេយ្យាករណ៍ត្រឹមត្រូវជាគំរូ ហើយប្រើលំហាត់ដដែលៗ ដើម្បីបង្កើតជំនាញភាសា។
ការព្យាបាលសូសំលេង ៖ សូសំលេង ឬការបង្កើតសំឡេង, លំហាត់ពាក់ព័ន្ធនឹងអ្នកព្យាបាលត្រូវប្រើសំឡេង និងព្យាង្គក្នុងពាក្យ និងប្រយោគឲ្យបានត្រឹមត្រូវសម្រាប់កុមារ ជាញឹកញាប់ក្នុងអំឡុងពេលសកម្មភាពលេង។ កម្រិតនៃការលេងគឺសមស្របតាមអាយុ និងទាក់ទងទៅនឹងតម្រូវការជាក់លាក់របស់កុមារ។ អ្នកគ្រូពេទ្យព្យាបាលការនិយាយ នឹងបង្ហាញកុមារឲ្យឃើញផ្ទាល់ពីរបៀបបង្កើតសំឡេងជាក់លាក់ ដូចជាសំឡេង "r" និងបង្ហាញពីរបៀបប្រើអណ្តាតដើម្បីបង្កើតសំឡេងជាក់លាក់។
ការព្យាបាលការញុំា ការបំបៅ និងលេប៖ អ្នកគ្រូពេទ្យព្យាបាលការនិយាយ ប្រើលំហាត់សំរាប់ព្យាបាលមាត់ជាច្រើន - រួមទាំងការម៉ាស្សាមុខ និងលំហាត់សំរាប់អណ្តាត បបូរមាត់ និងថ្គាម - ដើម្បីពង្រឹងសាច់ដុំមាត់សម្រាប់ការញ៉ាំ ផឹក និងលេបអាហារ។ អ្នកគ្រូពេទ្យព្យាបាលការនិយាយ ក៏ណែនាំអំពីអាហារប្រភេទខុសៗគ្នា និងសីតុណ្ហភាពអាហារផ្សេងៗគ្នា ដើម្បីបង្កើនការយល់ដឹងអំពីមាត់របស់កុមារអំឡុងពេលញ៉ាំ និងលេបអាហារ។
តើការព្យាបាលត្រូវការនៅពេលណា?កុមារប្រហែលជាត្រូវការការព្យាបាលការនិយាយដោយហេតុផលជាច្រើនប្រភេទ, រួមទាំង, ប៉ុន្តែមិនកំណត់ចំពោះ៖
ការចុះខ្សោយនៃការស្តាប់
ការយល់ដឹង (បញ្ញា, ការគិត) ឬខ្សោយកាលូតលាស់ដ៏ទៃទៀតៗ
សាច់ដុំមាត់ខ្សោយ
ស្អករ៉ាំរ៉ៃ
ពិការភាពពីកំណើត ដូចជាបបូរមាត់ឆែប ឬក្រអូមមាត់
អូទីស្សឹម
មានបញ្ហាក្នុងការរៀបចំលំដាប់លំដោយកិច្ចការដើម្បីបំពេញ, យូៗម្តងដើរបុករបស់របដោយសារមិនមើលឲ្យច្បាស់, បរាជ័យក្នុងការឆ្លងកាត់ចំនុចសំខាន់ៗនៅក្នុងជីវិត ដូចជាចេះលោត ឬទាត់ធាក់, មានភាពយឺតយ៉ាវក្នុងការបំពេញកិច្ចការសាមញ្ញ។
បញ្ហាខ្យល់សំលេង
បញ្ហាមិនអាចនិយាយស្ទាត់ជំនាញ
បញ្ហាផ្លូវដង្ហើម (ពិបាកដកដង្ហើម)
បញ្ហាក្នុងការបំបៅដោះ និងលេបអាហារ
របួសខួរក្បាល
ការព្យាបាលគួរតែចាប់ផ្តើមឱ្យបានឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ កុមារដែលបានចុះឈ្មោះព្យាបាលមុនអាយុ (មុនពេលពួកគេមានអាយុ ៥ ឆ្នាំ) ទំនងជាទទួលបានលទ្ធផលល្អជាងកុមារដែលចាប់ផ្តើមព្យាបាលនៅពេលក្រោយអាយុ៥ឆ្នាំ។ នេះមិនមានន័យថាក្មេងដែលមានអាយុច្រើនមិនអាចរីកចម្រើនក្នុងការព្យាបាលនោះទេ។ ពួកគេអាចរីកចម្រើនក្នុងអត្រាយឺតជាងមុន ដោយសារពួកគេជាញឹកញាប់បានរៀនលំនាំដែលចាំបាច់ត្រូវផ្លាស់ប្តូរ។